Your hand position matters (a lot) and here's why

Als we aan contact denken, denken we vaak aan wat het paard doet: zit er teveel gewicht in de teugels? Te weinig? Is het paard aan het bit? Is hun hoofd schuin?
Terwijl we dat doen, vergeten we na te denken over de fundamentele sleutel tot contact: onze handpositie.
En dus kunnen we jarenlang met hetzelfde probleem worstelen bij ons paard, om er vervolgens achter te komen dat zodra we een kleine verandering in onze handpositie aanbrengen, het probleem plotseling is opgelost!
Dus, hoe weet je of je een probleem hebt met de handpositie of met een paard? Simpel gezegd: als uw handen niet in de juiste positie staan, is de kans groot dat het aanpakken hiervan ook zou helpen bij de contactproblemen.
Wat is de juiste handpositie? En wie zei dat? Eigenlijk bestaat er een klassieke, universeel geaccepteerde ‘juiste’ handpositie – en niet omdat deze er mooi uitziet (nou ja, dat ook), maar omdat deze biomechanisch het meest optimaal is en de ruiter in staat stelt duidelijke signalen te geven zonder het paard onbedoeld te blokkeren.
De handen moeten ter breedte van het bit uit elkaar worden gehouden, met de duimen naar boven gericht, en de hand, pols en onderarm in lijn met een denkbeeldige lijn getrokken van het bit naar de elleboog van de berijder. Dat is het!
Dus als het zo eenvoudig is, waarom is het dan zo moeilijk om te doen? Een van de redenen is dat we als mensen veel met onze handen doen (onze zintuiglijke waarneming van onze handen neemt het grootste deel van onze hersenen in beslag vergeleken met andere lichaamsdelen!). Dus als we iets bij ons paard proberen op te lossen, gebruiken we meestal eerst onze handen - vaak zonder het gewenste effect, en brengen we intussen de juiste houding in gevaar.

Ten tweede wordt de positie van de handen grotendeels bepaald door onze zitplaats en romp, dus soms lukt het ons, ondanks onze inspanningen, gewoon niet om het goed te doen. Een voorbeeld hiervan is het laten hangen van de schouders, waardoor onze ellebogen automatisch naar buiten worden geduwd en onze polsen worden omgedraaid (dat wil zeggen "kinderwagen"- of "piano"-handen).
Probeer het nu! Terwijl u rechtop in een stoel zit, laat u uw armen op natuurlijke wijze langs uw zij vallen en laat u nu uw schouders zakken. Zie je hoe je hele arm wordt aangetast, tot aan je polsen? Ga nu weer rechtop zitten in een goede houding en kijk hoe je armen in de juiste positie komen.
Andersom werkt het ook! Ga weer rechtop zitten en doe alsof u de teugels vasthoudt (in eerste instantie correct!), draai uw handen zodat uw knokkels naar de lucht wijzen. Kun je voelen hoe dat ervoor zorgt dat je schouders naar beneden willen zakken? Je kunt je voorstellen wat voor effect dat heeft op de rest van je stoel.
Dat is dus het verband tussen handpositie en stoel.
Het andere punt is dat als je handpositie verkeerd is, het erg moeilijk (of zelfs onmogelijk) wordt om duidelijke signalen aan ons paard te geven.
Als onze handen te laag zijn bij een stijve elleboog, wordt onze teugeldruk gericht op de staven van de mond van het paard, waaraan ze vaak zullen proberen te ontsnappen door het hoofd omhoog te brengen. Soms legt de berijder zijn handen nog lager en wordt het probleem erger!
Als onze handen te wijd uit elkaar staan, zorgt dit er ook voor dat onze ellebogen verstijven en kunnen we dat mooie elastische gevoel met de mond van ons paard niet behouden. Houd er rekening mee dat hoewel de leerboekpositie is dat de handen dezelfde breedte hebben als het bit, het bij jonge paarden oké kan zijn om ze iets breder te hebben om heel duidelijke, duidelijke richtingsignalen te geven.

Als onze handen niet waterpas zijn, zowel opwaarts-neerwaarts als voorwaarts-achterwaarts, oefenen we onbedoeld ongelijkmatige druk uit (of druk op een ander deel van de mond aan elke kant) op ons paard, en natuurlijk reageren ze door te kantelen of krom gaan.
Als onze handen worden omgedraaid zodat onze knokkels naar de grond wijzen, raken onze polsen en ellebogen vergrendeld en is het erg moeilijk om een ​​consistent elastische verbinding te hebben. Soms nemen ruiters meer contact om het goed te maken, maar ze beseffen niet hoeveel gemakkelijker het zou zijn als ze gewoon de richting van hun handen zouden fixeren!
Dit zijn slechts enkele van de meest voorkomende fouten in de handpositie en de meest gebruikelijke gevolgen ervan. Zodra onze handen zich in de juiste positie bevinden, moeten we ze natuurlijk ook correct gebruiken, wat we in het volgende artikel zullen bespreken.
Als u worstelt met sommige van deze handpositiegewoonten, moeten we u op de hoogte stellen van SteadyHands-handschoenen, omdat deze zijn ontworpen om rijders te helpen met al deze handfouten (en meer). De handschoenen geven de juiste feedback en grenzen om je handen in de juiste positie te trainen en deze vervelende gewoontes voorgoed te verhelpen. Als je al een hele tijd hebt geprobeerd om je handen onder controle te krijgen en nog steeds worstelt met een aantal van deze problemen, geef dan niet op! Probeer SteadyHands-handschoenen eens en u zult versteld staan ​​van het verschil, zelfs tijdens uw eerste rit ermee.